Ciemniejsza strona Greya

 

Autor: Erika Leonard (E L James)
tłumaczenie: Monika Wiśniewska
tytuł oryginału: Fifty Shades Darker
seria/cykl wydawniczy: Pięćdziesiąt odcieni tom 2
wydawnictwo: Sonia Draga
data wydania: listopad 2012
ISBN: 978-83-7508-595-2

Jeśli pamięć mnie nie myli, dziś premiera tak długo oczekiwanej drugiej części jakże głośnej trylogii E. L. James. Czy warto dać jej szansę, czy autorka wzbiła się na wyżynę swoich możliwości, a może pogrążyła do reszty? O tym za chwilę ;-)

Zapewne niektórzy z Was planują książkę przeczytać, dlatego o treści napiszę tylko bardzo ogólnie (jednocześnie odradzając Wam lekturę opisu z okładki!). Wydarzenia, które kończą pierwszą część możecie uznać za niebyłe. Sytuacja bardzo szybko wraca do poprzedniego stanu, choć... Nie, nie do końca. Nasz mroczny, seksowny bóg już w poprzedniej części rozpływał mi się niczym masło, w tej jawi mi się bardziej niczym gąbeczka – gdzie choćby lekko naciśniesz, tam popuści. Cóż, już po pierwszym rozdziale moja wewnętrzna bogini wlazła pod kołdrę, uznając, że jeśli potrzeba jej rozładowania seksualnej frustracji, to będzie musiała zadbać o to sama, bo książka z całą pewnością pomocy stanowić nie będzie... Widać byłam bardziej naiwna niż Ana wierząc, że skoro w tytule pojawiają się słowa „ciemniejsza strona” to mogę oczekiwać, że będzie ostrzej... Anie w krytycznych momentach zawsze może pomóc autorka a ja głupia zostaję ze swoimi niespełnionymi nadziejami ;-) „Ciemna strona” oznacza bowiem zagłębienie się w mrocynej duszy naszego przystojniaczka, powoli odkrywamy jego przyszłość, która ma w jakiś sposób tłumaczyć jego obecne potrzeby... I w gruncie rzeczy to chyba najciekawszy aspekt tego tomu, aż żal, że nie został bardziej rozbudowany...

Co do naszej dwójki bohaterów, wszystko wskazuje na to, że zmierzają do normalnego związku... Co ja gadam, normalnego seksu, bo o normalnym związku w tym przypadku chyba mowy być nie może... Grey dwoi się i troi, by okiełznać swoje demony ale paradoksalnie im bardziej próbuje się od nich odciąć, tym bardziej wybranka jego serca próbuje go skłonić do kolejnych eksperymentów. Biedna Anulka obawia się bowiem, że skoro Grey już jej nie chce tak jak chciał, to pewnie nie jest dla niego pociągająca... Doprawdy biedactwo... Zaniepokojonych pragnę jednak uspokoić – Ana z całą pewnością nie staje się zwolenniczką perwersyjnego seksu – gdy przychodzi co do czego, zaczyna się wyliczanka – to nie, to nie, to też mi nie pasuje. Również to, co wybiera zdecydowanie przerasta jej możliwości - całe szczęście że doświadczony Grey wie, jak postępować, by nie zwiała z płaczem... Moja wewnętrzna bogini wyciąga z szafy szachy, dochodząc do wniosku, że ta gra dostarczy jej większych emocji...

Pomijając już tą dziwną tendencję Any do kuszenia swojego kochasia, dziewczyna do bólu irytuje swoimi sponatnicznymi, zupełnie nieprzemyślanymi zachowaniami. Jeśli Grey czegoś jej zabrania, względnie prosi by czegoś nie robiła, można z góry założyć, że właśnie to zrobi, by już parę chwil później drżeć niczym osika przed gniewem Greya. A on sam, nadchodzi niczym chmura zapowiadająca wielką burzę z piorunami, by w rezultacie jedynie nieco pokropić, tak że moja wewnętrzna bogini nawet nie traci czasu na szukanie parasolki...

Miłym zaskoczeniem jest pojawienie się wątków pobocznych. Muszę przyznać – autorka miała kilka naprawdę dobrych pomysłów, choćby wprowadzając do gry kobiety z przeszłosci Greya. Niestety brakuje już pomysłu by interesująco to poprowadzić. Generalnie każdą z tych scen można opisać w podobny sposób: nic, nic, nic, BUM, o w mordę jeża... teraz się będzie działo, naprawdę będzie się działo! ... chwila, moment, już po wszystkim ?!? Trochę szkoda, bo gdyby wykreślić parę niespecjalnie szokujących scen erotzcynzch a rozwinąć wątki poboczne, to może dałoby się jeszcze zrobić z tego sympatyczne czytadło, nie tylko dla dorosłych.

Ano własnie, wykreślić te sceny, do tego do znudzenia powtarzające się zagryzanie warg, przewracanie oczami i oblewanie rumieńcem i książka „odchudzi nam” się o jakieś 100 stron. Moja wewnętrzna bogini nadstawia uszy, pragnąc dowiedzieć się, czy planuję również wykreślić wewnętrzną boginię Any... Niech Ci będzie, bogini zostaje – przynajmniej wywołuje we mnie jakieś emocje. Tylko co ona tam będzie robić, gdy zabrakie TYCH scen?

A skoro już o scenach to moim faworytem stała się scena, w której nasza bohaterka znajduje się w dość wyszukanej pozycji – twarz w pościeli i wypięty tyłek, a nasz seksowny Grey jęczy – Ana, jaka jesteś piękna... :-) I chociaż w tej chwili moja wewnętrzna bogini nie chce się do tego przyznać, nawet ona przyznała, że to delikatnie mówiąc żałosne...

Co jeszcze mogłabym napisać... A, tak, zakończenie ;-) Bez obaw, nie zdradzę choć czytelnicy „Zmierzchu” mogą mieć swoje podejrzenia... W pewnych kwestiach trylogia bardzo przypomina losy Belli i Edwarda – tak więc i tutaj nie mogło zabraknąć TEGO kiczowatego i w gruncie rzeczy absurdalnego wątku. Chyba nie będę nawet próbowała zrozumieć decyzji Any, bo z całą pewnością źle by się to odbiło na moim zdrowiu psychicznym...

Ostatnie stronice książki są dla czytelnika swoistym światełkiem w tunelu – czyżby jednak jeden z wątków pobocznych został bardziej rozbudowany i faktycznie miał szansę wpłynąć na losy naszych bohaterów? W sumie nie mam większych złudzeń ale skoro już raz w to wlazłam, to przeczytam i trzecią, na moje szczęście ostatnią część...