"Bezdomna" Katarzyna Michalak

Uwaga! Premiera książki 03.06.2013.

Autor: Katarzyna Michalak
seria/cykl wydawniczy: z czarnym kotem tom II
wydawnictwo: Znak literanova
data wydania: 3 czerwca 2013
ISBN: 9788324024025
liczba stron: 256

„Bezdomna” to najnowsza książka znanej, polskiej pisarki, Katarzyny Michalak. Książka od dawna wyczekiwana przez wiernych fanów twórczości autorki – kolejna, po naprawdę udanej „Nadziei” książka w serii z kotem. Jej poprzedniczka bardzo zaskoczyła czytelników przyzwyczajonych do jakiże pogodnego i optymistycznego stylu pisania pani Michalak. „Nadzieja” poruszała trudne tematy i to w taki sposób, że na stałe wyryła się w pamięci wielu czytelników. Czy „Bezdomna” wywiera równie mocne wrażenie?

Główną bohaterką jest tutaj Kinga. Poznajemy ją w momencie, w którym ... planuje sobie odebrać życie. Zaopatrzona w garść tabletek i butelkę wódki, w Wigilję chowa się w śmietniku, by tak zakończyć swoją udrękę. Jeszcze niedawno była najzwyklejszą kobietą. Miała dom, męża, dobrą pracę. Pewne wydarzenie sprawiło, że praktycznie z dnia na dzień straciła to wszystko a nawet więcej, bo straciła również chęć do życia. Jej samobójcza próba zapewne by się powiodła, gdyby nie mały kotek, który również znalazł się na śmietniku. Ostatnie, czego Kinga pragnie, to zabrać ze sobą to niewinne stworzenie, dlatego zbiera w sobie wszystkie siły, by w jakiś sposób mu pomóc. Los najwyraźniej kotkowi sprzyja, bo niedługo później do śmietnika podchodzi dziennikarka Aśka. Pod wpływem impulsu zaprasza tą nietypową dwójkę do wigilijnego stołu. W tej chwili jeszcze nie wie, że Kingę i ją coś łączy. Kolejne dni zejdą kobietom na zwierzeniach, w których Aśka szybko dostrzega swoją szansę na wybicie się w dziennikarskim światku. Za sprawą małego kotka do tej grupy dołączy również mężczyzna, który kiedyś odgrywał w życiu Kingi duże znaczenie. Co się stanie, gdy bezdomna kobieta wreszcie wyjawi im swoją wielką tajemnicę?

Katarzyna Michalak po raz kolejny podjęła się trudnych tematów. Oprócz zagadnienia, na które wskazuje sam tytuł, czyli bezdomności, poruszony zostaje również temat depresji poporodowej, która może prowadzić do naprawdę dramatycznych zdarzeń. Oba tematy są niewątpliwie ważne. Bezdomność to problem, na który społeczeństwo w dużym stopniu się uodporniło. Bardzo łatwo przejść obojętnie obok cuchnącego, czasem pijanego, bezdomnego człowieka, szukającego resztek jedzenia w śmietnikach. Gdy ten sam człowiek zaryzykuje podróż transportem miejskim, obojętność szybko przeradza się w zniechęcenia a nawet agresję. Człowiek już szybciej zlituje się nad zabiedzonym zwierzęciem, wychodząc z założenia że bezdomny pewnie sam jest sobie winny, że w takiej sytuacji się znajduje. A choć trudno w to uwierzyć, trafić na ulicę można przerażająco szybko, a kto raz się tam znajdzie, temu bardzo trudno będzie ponownie wypłynąć na powierzchnię. Depresja poporodowa to z kolei problem, który wiele osób lekceważy, wychodząc z założenia, że to jeden z wielu współczesnych „wymysłów”. Brak zrozumienia dla matki, która po porodzie odmawia opieki nad własnym dzieckiem, brak zrozumienia dla osób walczących ze własnymi demonami.

Niestety choć problematyka jest naprawdę interesująca i poruszająca, długo przyszło mi czekać na jakiekolwiek emocje. Wspomnienia bezdomnej kobiety, które powinny wstrząsać i poruszać do głębi czytało się bez większego wrażenia. To trochę tak, jak ze wstrząsającymi wiadomościami oglądanymi w telewizji. Nawet jeśli relacji towarzyszy obraz, całość jest do tego stopnia wytonowana, że oglądając większość osób nie ma najmniejszego problemu, by kontynuować jedzenie kolacji, czy zaraz po wiadomościach przełączyć program na serial komediowy. Zwierzenia Kingi odebrałam podobnie – dotyczyły przejmujących zdarzeń jednak nie potrafiły do mnie dotrzeć. Dopiero dalsze zdarzenia, rozgrywające się w czasie rzeczywistym, naprawdę zdołały przykuć moją uwagę. Do samego końca nie udało mi się przewidzieć, jak będzie wyglądał finał książki, a gdy już do niego dobrnęłam, również zrobił na mnie duże wrażenie.

Niestety w międzyczasie dwie sceny wzbudziły we mnie bardziej negatywne emocje. W pierwszej z nich ktoś, pragnąc ulżyć kobiecie, która zarzuca sobie, że skrzywdziła własne dziecko tłumaczy że wcale nie jest zła. Przecież nie kopała swojego dziecka tak długo aż pękła mu wątroba, nie zakatowała dziecka młotkiem, nie ... przkładów było zdecydowanie więcej. Naprawdę nie wyobrażam sobie by jakiemukolwiek zdrowemu na umyśle człowiekowi przyszło na myśl w tak makabryczny sposób pocieszać udręczoną kobietę. Druga secna to raczej myśl wypowiedziana przez jedną z bohaterek. Stwierdza ona że pracownicy opieki społecznej czy przykładowo błękitnych linii to banda urzędasów, odbębniających swoją pracę przez 8 godzin na dobę. Nie będę się rozpisywać na ten temat. Kto nie poświęcił czasu by poznać problematykę tego typu pracy, kto nie zdaje sobie sprawy, z jakim obciążeniem psychicznym może się ona wiązać, powinien raczej to zagadnienie przemilczeć, niż wysnuwać tak krzywdzące wnioski. Do tego dochodzi jeszcze scena w pewnej gazecie, działania naczelnego, które zapewne niejednemu czytelnikowi będą się wydawać zbyt abstrakcyjne, by mogły być prawdziwe.

Podsumowując, „Bezdomna” wydała mi się dużo słabsza od „Nadziei”, choć trzeba przyznać że ta zawiesiła poprzeczkę naprawdę wysoko. W pierwszej części zdecydowanie zabrakło mi emocji, dobrze że dalsze zdarzenia w jakimś stopniu to rekompensują. Pomimo pewnych niedociągnięć jest to jednak książka godna uwagi i jestem przekonana, że wiele osób odnajdzie w niej coś wartościowego. Mam też nadzieję że poruszana w niej problematyka w jakimś stopniu uczuli czytelników na dwa bardzo ważne problemy. Jeżeli więc za sprawą „Bezdomnej” życie choć jednej osoby zmieni się na lepsze, ktoś spotka się z większym zrozumieniem otoczenia, będziemy mogli mówić o prawdziwym sukcesie. Do książki zachęcam przede wszystkim fanów twórczości autorki, jak osoby, którym poruszane w niej problemy nie są obojętne.